Slumdog Millionaire ile tanıdım Mumbai’yi, Mumbai varoşlarını.. Filmdeki ana karakterin doğup büyüdüğü mahalle hepimizin dikkatini çekmiştir. Hatta Amitabh Bachchan’ı görmeye çalışırken bok çukuruna atladığı sahnede fakirliğin ve hayallerin boyutuna vurgu yapar. Hintlileri hep pis biliriz, o yüzden çoğumuz yadırgamaz bu sahneyi güler geçeriz. Öyle değil aslında durum. Olay umut, parasızlık, yoksulluk ve ona rağmen mutluluk.. Nasıl bir arada olur merakımdan, gitmek istedim Mumbai’nin gettolarına.
Mumbai varoşları tehlikeli olduğu söylenir. İki seçenek var giriş için.. Ya bir tur şirketi ile anlaşacaksınız ve hayvanat bahçesi ziyaretinden farksız bir “Mumbai varoşları turu” gerçekleştireceksiniz ya da orayı bilen bir Hintli arkadaşınız ile gideceksiniz. Ben şanslıydım, Hintli bir arkadaşım gezdirmeyi kabul etti.
İlk önce geniş bir caddeye vardık. Sol tarafında Hindu, sağ tarafında Müslüman mahallesi. İki ayrı dünya.. Hindu mahallesine girdik biz. Girer girmez, elimdeki kamerayı görenler poz vermeye başladı. Herkesin neşesi yerinde, gelip geçen ya laf atıyor ya da muhabbet etmeye çalışıyordu. Dar sokak aralarında kaybolurken, tabakhaneleri, tabakhanelerin üstlerinde evleri, çoluk çocuğu, kadınları gördüm, bağrışmalara, gülüşmelere şahit oldum. Parayla saadet olmaz sözü, sanki bu mahalleden çıkmış gibiydi.
Sokak aralarında dolanırken, bir grup Hintli kadının sohbetine denk geldim. Sözlerini anlamasamda, vücut dilleri davetkardı. Yanlarına oturduğumda Hintli arkadaşımın tercümesi sayesinde biraz muhabbet edebildim. Tabii derinlere, duygulara inen muhabbetler olmadı, olamadı. Çok isterdim, hayallerini dinleyebilmeyi, mutluluğun sırrını öğrenebilmeyi..
(Edit 2020: Artık mutluluğun sırrı olduğuna inanmıyorum, hayatta iki tip insan var bence. Birisi mutsuzluktan beslenen, ağlamaktan keyif alan, diğeri ise memnuniyetsiz oldukları değiştirmeye çalışan kişiler)
Dönüş yolunda caddenin karşısına geçmek istedim. Müslüman mahallesine yani… Arkadaşım olmaz, güvenli değil dedi. Nasıl yani dedim. Üzerinden gözümü ayırdığım 20. Saniyede kaçırılmış olursun dedi. “Abartıyor musun” dedim. “Hayır” dedi. Bir caddenin iki yanı nasıl bu kadar farklı olabilirdi ki.. Caddenin o kısmının neredeyse tamamı Arapça tabelalar ile kaplıydı. Bir sokak girişinde ise beş bayrak sallanıyordu. Dördü Pakistan, beşincisi ise ters yöne basılmış Türk bayrağı. Ne işi var burada Türk bayrağının diye sorduğumda, oraya bağış yapan ülkelerin bayrakları asılıyor yanıtını aldım. Sivil toplum örgütü mü dedim. Hayır dedi. Ne peki dedim. Dini bir şeyler dedi. “Tarikat yani” dedim. “Sanırım” dedi…
Dip not : Bayrak tam olarak Türk bayrağına benzemiyor. Ayrıca Pakistanlıların kendi banknotlarına bayraklarını kırmızı olarak basmışlıkları var, belki onunla alakalı bir durum da olabilir.
Yazıya bayıldım. Özellikle fotoğraflar. Ayaklarınıza yüreğinize sağlık. Benim de nicedir Hindistan planlarım var ancak işten dolayı henüz vakit sorununu çözmüş değilim. Umarım en kısa sürede oraları adımlayacağım. Bu arada http://www.corabidelikadam.com benim seyahat bloğum. Hikayeler için beklerim;)
Duvarın dibinde teyzelerle oturduğunuz fotoğraf enfes 🙂 Özellikle soldakinin size bir bakışı var! öf yani :)) Takipteyiz!
Hocam peki bu gettolarda gezerken gerçekten hiç korkmadınız mı?
hayır çok sıcak kanlılar 🙂
hariasin 🤘bende hindistan a ve insanlarina,buyuk bir hsyranlik duyuyorum.. umarim bir gun bende gezme imkani bulurum
Umarım Hindistan’a en kısa sürede, gönlüne göre bir seyahat gerçekleştirirsin.